اشعار

همانگونه که شب را روشنایِ ماه می‌بخشد           خـدا در ظلمت دنـیا چراغ راه می‌بخشد

به حکم"البلاء للولاء" است اینکه در تاریخ           خدا به دوستان خود غمی جانکاه می‌بخشد

تو نور آسمان‌هایی که "فی قعرالسجون" هستی           خدا گاهی حضور ماه را به چاه می‌بخشد

تو از نسل همان مردی که هنگام رکوع خود           عـقـیقـش را به سـائل قـربةً لله می‌بخـشد

نگاه مهـربانت آیـۀ "والکـاظمین الغـیظ"           تو "عافینَ عنِ النّاسی" که بی‌اکراه می‌بخشد

به کم قانع نشو امشب، بخواه از او خودِ او را           به کم قانع نشو ای دل، که دارد شاه می‌بخشد

طلـوع نـور من از کاظمین می‌بـیـنم            ز آسـمـان ولایـت سـتـاره مـی‌چـیـنم
به عشق حضرت کاظم دلم هوایی شد            در این تکاثر بی‌حد به عشق خوشبینم

ز کار بستۀ من شد گره‌گشا زین رو            که داده‌ام بـه هـوایت هــوای آئـیــنـم
قسم‌ به‌خاک‌ سر کوی لـیـلی و مجنون            که در جـنون به تـمـنای عاشـقی اینم
میان خنده و گریه به خویش می‌گفتم            به زیر سایه این خانه‌ات چو پرچینم
به مثل بال کـبـوتر مـقـیم این حـرمم            سبک‌تر از پرِ کاهم به عشق سنگینم
چـقدر مـادر من سفـره نذر من کرده            به نام نامی مـوسای‌ات چه خوشبـینم
دوبـاره اذن بـده تـا به پـای تـو افـتـم            که خـاک پـای تو گـشتن تمـامی ‌دینم

حضرت موسی بن جعفر رهبر راه ولاست            باطـن نـورانـی‏اش آئـیـنـه ایـزدنـمـاست
مطلع غـیب الـغـیوب و مظـهـراللّه‏ نور            در سـماوات حـقـایق رازدار کبریاست

عالم و فاضل سخیّ و کاظم و باب المراد            بوده آن فرزند پیغمبر امام و رهنماست
او غلامان را به راه عشق حق آزاد کرد            مکتب او مکتب توحید و ایمان و صفاست
حضرت باب الحوائج نور جان جعفر است            در جهان معرفت او نایب خاص خداست
صابرا، دست طلب بر دامن فیضش بزن            حضرت موسی بن جعفر رهبر شاه و گداست

حلقه را کـوبـیدم و اعجاز را آغاز کرد            در به رویم حضرتِ موسی بن جعفر باز کرد
بـا تـبـسـم بـی‌گـلایـه بـا صـفـا بـی‌ادّعـا            مثل هر دفعه فقط لطف و کرم آغاز کرد

سـائـلانـه آمـدم جـانـانه تحـویـلم گرفت            گوشه‌ای از چشم خود را کار راه انداز کرد
باز هم با دست خالی سر به زانو داشتم            دست‌هایم را گرفت و باز هم اعجاز کرد
بد به حال هر کسی که بخل کرد و با غرور            رو نزد بر این امام مهربان و ناز کرد
این منِ بی‌آبرو محض طوافش هفت بار            عشقِ مادر زاد را بر ساحتش ابراز کرد
دل کبوتر شد به قصد کاظمین و باز هم            چند «یا باب الحوائج» گفتم و پرواز کرد!

هر کس که می‌خواهد ببیند لطف حیدر را            بـاید بگـیرد دامنِ موسیَ ابنِ جعـفر را

باب الحـوائج شد که درمانده نَـمانـیم و            باب الحوائج شد بگـیرد دستِ نوکر را

از نسل شیرِ خیبر و زهرای مرضیّهَ‌ست            با دستِ بسته می‌کند تسخـیر؛ خـیبر را

از هر سرِ انگشت او جود و کرم جاری‌ست            وقتی نَفَس می‌زد جهان می‌دید کوثر را

بابای سلطان خراسان است و معصومه            دنـیـا بـبـیـن ایـن پـادشـاهِ ذرّه‌پـرور را

بر روی دوشَش بیرقِ شیخ امامان است
استاد عـلم و رأفـتِ شاه خـراسان است

در هر کجای کـشور ما رَدّی از پـایش            شـد افـتـخـار مـا غـلامـیِ پـسـرهـایـش

معصومۀ او سفـره داری می‌کند در قـم            پهن است در مشهد به لطف حق ببین سایهَ ش

شیـراز صحـنِ احـمد ابنِ مـوسِیِ کاظم            یارِ علی موسیَ الرّضا غمخوار بابایش

بـایـد جــوانِ او زیــارتـگـاه ری بـاشـد            عـبدالعـظیم از زائـران حـمزه و پـایش

در شهرِ ری وا شد اگر موسیَ بن جعفر خواست            هر سوی ایـران یک زیارتگـاه بابایش

با این حَـرم‌ها کـشورِ ما کـاظـمینی شد
موسیَ بن جعفر خواست که ایران حسینی شد

با روضه‌اش صدها گِره از کار ما وا شد            چه دردهایی که در این مجلس مداوا شد

مادر بزرگی سفرۀ موسی بن جعفر داشت            حاجت‌روا از پای سفره هر کسی پا شد

هر کس که از خُـدّام این آقاست شد آقا            هر کس به سینه سنگ عشقش زد مسیحا شد

از بـانـوان جَـنّـةُ الاعـلی شـد و با یک            گـوشه نگـاه او برات عـشق امـضا شد

هستم گدای خانه‌اش دارم رضا را شکر
از کاظـمینش کربلا رفتم خدا را شکر

تجلی داده‌ای با هر دعایت روح عرفان را            فـضیلت داده القابت تجـلی‌گاه انسان را

تو را باب الحوائج! کاظم آل عبا خواندم            عبا بر سر کشیدی جان ببخشی جسم بی جان را؟

رسول الله را وقتی در آن لحظه پدر خواندی            کشیدی بر فضیلت های هارون خط بطلان را

پر و بال قنوتت را شکنجه داد با زنجیر            ولی نفرین نکردی در دعای خود نگهبان را

تو با این بردباری ها به اصحابت نشان دادی            برای کظم غیظ خود مصادیقی فراوان را

شترها هم نباید خدمت ظالم کـنند، آری            تو روشن کرده‌ای با این سخن تکلیف صفوان را

اشداء عـلی‌الکـفارُ کـظم غـیظ را با هم            نشان دادی چنین توصیه‌های ناب قرآن را

اگر چه ماه محبوسی و فی قعر السجون بودی            ولی روشن کند نامت در و دیوار زندان را

نگاهت مبداء تاریخ انسان است آقاجان           نگاهی که قسیم کفر و ایمان است آقاجان

خدا با قصۀ پر غصۀ یوسف به ما آموخت           همیشه جای خوبان کنج زندان است آقاجان

نه آن هارون گرگ، آن نارشیدِ زشت عباسی           که خود هارون تو، موسی بن عمران است آقاجان

تقیّه شد سلاحت تا بماند زنده این مکتب           که گاهی ماه، پشت ابر پنهان است آقاجان

زمانی ابن یقطین گفت و کلّ راویان گفتند           که این باب الحوائج باب عرفان است آقاجان

نه تنها مشهد و قم بوی گلهای تو را دارند           که عطرت منتشر در کلّ ایران است آقاجان

دمی هم غافل از احوال یاران نیست قلب تو           که حتی فکر اشترهای صفوان است، آقا جان

بگو از امتداد خون خود با قوم خون آشام           تویی آرامش و بعدِ تو طوفان است آقاجان

بهشتی هست در بغداد: نامش کاظمین توست           ولی حس می‌کنم آنجا خراسان است آقاجان

متاعی سخت کمیاب است اربابی شبیه تو           اگرنه مثل ما نوکر فراوان است آقاجان!

ای که تـسبـیـحِ هـمه اهـلِ دعـایی آقا            هـفـتـمـیـن پـلّـۀ پــروازِ خــدایـی آقـا

آیـنــه دارِ رُخِ شــیـــرِ خــدایــی آقــا            پـاره‌ای از جـگـرِ خـیـرِ نـسـایـی آقـا

پـسرِ حـضرت صادق چقَـدَر والایی

کوه احسان، یمِ رحمت، پسرِ زهرایی

دمِ تو عـینِ مـسیحـاست خـدا می‌داند            نَفَـست اصلِ مـداواست خـدا می‌دانـد

هنرت رخنه به دلهاست خـدا می‌داند            نامت ای یار چه زیباست خدا می‌داند

حضرت عشق همیشه کرمت پا برجا

تا خودِ حـشر الهـی عَـلَـمت پا بـرجا

بابِ حاجات بده حاجـتِ ما را امشب            حضرت نور بده عزّتِ ما را امشب

کسل هـستـیم بـده هـمّتِ ما را امشب            گرچه پـستـیم بده قـیمت ما را امشب

ما فـقـیرانِ جهـان را بپـذیـر آقـاجان

مرحمت کن ز گدا دست بگیر آقاجان

در سرم حال هوایی‌ست هواییِّ حرم            قـسـمتـم کن که بیـایم به گـدایّیِ حرم

کاظمین ست و یقین عطرِ خدایّیِ حرم            کی شفـایـم بـدهـد خـاکِ دوایّیِ حـرم

برسان تذکـره‌ای جانِ رضا  یا مولا

کی ببینم حرم و صحن و سرا یا مولا

بـه عـنایاتِ تو سوگـند شکـایت دارم            خـسته جـانم بخـدا میـلِ هـدایت دارم

از تو درخواستِ یک برگۀ دعوت دارم            ببرم شهرِ خودت شوقِ زیارت دارم

یـا امـامُ الـفـقــرا فــقـرِ تـمــامــم آقــا

نـوکـریِّ تـو نـمـوده ست بـنـامـم آقـا

خورشید هر شب می‌دمد از مشرق پیشانی‌ات            وادی طور است این زمین یا خلوت عرفانی‌ات

جز یاد حق در خلوتت راهی ندارد هیچکس            وقتی که هستی هم‌قسم با سجدۀ طولانی‌ات

هر بار یونس می‌شود مبهوت کظم غیظ تو            چشمی ندیده یک‌دم از این قوم روگردانی‌ات

هرکس اسیر سورۀ والشمسِ رویت می‌شود            از قعر ظلمت می‌رسد تا ساحل نورانی‌ات

عزم تو فولادی‌تر است از میله‌های این قفس            هرگز ندیده دیدۀ فـرعونیان حیرانی‌ات

»یا رَبِّ خَلِّصنِی مِنَ السِّجن» از نگاهت می‌چکد            اما همه در حیرت از آرامش طوفانی‌ات

یعقوبی و دارد دلِ تنگت هوای یوسفت            بوی مدینه می‌وزد از گریۀ پنهـانی‌ات

با بُشر حافی آمدم امشب به سوی طور تو            آزاد آزاد است از بند جهان زندانی‌ات

هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود            هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود

تـسبـیحی از ماه و سـتاره بین دستانت            خورشید در سجاده هر شب میهمانت بود

تصویر تو در قاب زنـدان باز می‌تابید            یا نور و یا قدوس وقتی بر زبانت بود

با تـازیـانه روزه‌ات را بـاز می‌کـردند            اشک غریبی آه غربت، آب و نانت بود

وقت قنوت آخرت، خون گریه می‌کردند            زنجـیرهایی که به دسـت ناتـوانت بود

طعنه شنیدن، داغ دیدن، خون دل خوردن            هـرچند مـوروثی مـیان دودمـانت بـود

اما خدا را شکر این حرمت شکستن‌ها            دور از نگاه مضطر معصومه‌جانت بود

فلق در سینه‌اش آتش‌فشان صبحگاهی داشت            که خون‌آلود پیغام از کبوترهای چاهی داشت

طراوت در هوا از ریشۀ زنجیر می‌روید            زمین در خود سپیداری در اعماق سیاهی داشت

مگر خورشید را هم می‌توان خاموش کرد آخر            کسی از تیرۀ شب در سرش افکار واهی داشت

عبایی روی خاک افتاده بود از خاک خاکی‌تر            که در آن نخ‌نما آغوش اسرار الهی داشت

کدامین گل به جرم عطر افشاندن گرفتار است            مگر او نیت دیگر به غیر از خیرخواهی داشت

هماره آه او خرج دعا بر دیگران می‌شد            اگر در سینه‌اش یارای آهی گاه‌گاهی داشت

به تسبیحش قسم، زنجیرۀ عالم به دست اوست            چنین مردی کجا در سر خیال پادشاهی داشت

چه بنویسم از آن گودال، از آن قعر سجون، از زخم            از آن زندان که حکم روضه‌های قتلگاهی داشت

تمام کشور من، کاظمین کوچک مردی‌ست            که در هر گوشه‌ای از خاک ایران بارگاهی داشت

تمام سرزمینم غرق در موسی بن جعفر شد            تو حَوّل حالنایی، حال و روزم با تو بهتر شد

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی            هر جا گـذری، حکـایت از نـور کنی
تـو بـاب حـوائـجـی و ما حـاجـتـمـنـد            مـا را نـکـنـد ز درگـهـت دور کـنـی

سید محمد رستگار

چون سرو همیشه راست‌قـامت بودی            مـعـنـای شـرافـت و شـهـامـت بـودی
در بهت سکوت و ظلم هارون، عمری            فــریــاد رســای اسـتــقــامـت بــودی

سید هاشم وفایی

دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست            یعـنی عـوض گـریه تـبـسم کرده‌ست
مـوسـای کـلـیـم نـیـسـت این دل، امـا            بـی‌واسـطـه بـا شـما تـکـلـم کرده‌ست

محمد جواد غفورزاده

ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی            ای ز انــوارِ تـو، آفــاق هـمـه نــورانـی

ای تو در مکرمت و جود، نبی را مانند            ای تو در منـزلت و قـدر، عـلی را ثانی

آن جمال ملکـوتی که تو داری، به مَلَک            از تـمـاشـای رُخـت دست دهـد حـیرانی

تویی آن نوح، که خود روح نجاتی هر گاه            گـیـتی از سـیل حـوادث بـشـود تـوفـانـی

گردش چشم تو و گردش افلاک یکی‌ست            نـکـنـد چـرخ ز فـرمـان تـو نـافـرمـانـی

که گمان داشت که با آن همه تشريف و جلال            یـوسف فـاطمه یک عـمـر شود زندانی؟

آب شد شمع وجود تو و خون شد جگرت            آه از ظـلـمـت زنـدان و شـب ظـلـمـانـی

از هـجوم غـم و اندوه به تـنگ آمده بود            روح قــدســی تـو در کــالـبـد انــســانـی

جان فدایت که به يک عطف نظر زنده کنی            در دل و جـان جـهـان عـاطفـۀ عـرفـانی

از لب لعـل تو، انـوار هدایت جاری‌ست            ای سـحـاب کـرمت، در هـمـه‌جا بارانی

ای کـلامُ اللَّه نـاطق که تو را می‌خـوانـند            شــجــر طــیــبـه در مـعــرفـت قــرآنـی

حبس و تبعید به فتوای تو محبوب‌تر است            از قــبـول سـتــم و سـلـطـۀ بـی‌ایــمـانـی

بر در قـاضـی حـاجـات مـنـاجـات‌کـنـان            عرض حاجت بری ای سجدۀ تو طولانی

آفتابی و سفـر می‌کنی از شرق به غرب            عجـب از صبر تو در سـایۀ سرگـردانی

اهـرمن گرچه بسی بهـر فـنایت کـوشـید            حـاش لِلَّه کـه شـود جـلـوۀ یـزدان، فـانـی

شاهد مـکـتب تـوحـیـدی و در راه هدف            بِـاَبـی اَنـت و اُمّـی کـه شـدی قــربــانـی

روح و ریحان حریم تو دل از دستم برد            بـاز مـمـنـونـم از آن رایـحــۀ روحــانـی

تا مرا رخـصت پـابـوس تو پـیـدا نـشـود            مـنم و دست و گـریـبان غـمـی پـنهـانـی

«گر چه دوريم به یاد تو سخن می‌گوییم            بُـعـد مـنـزل نـبـود در سـفـر روحـانـی»

با تـولّای تو، تا گـلـبن طـبـعـم گـل کـرد            عـوض گـریـه کـند دیـده گـلاب‌افـشـانـی

چه بخواهم که تو خود حال مرا می‌بینی            چه بگـویم که تو خـود درد مرا می‌دانی

نظری کن که «شفق» محرم کوی تو شود            ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی

هـنـوز اسـیـر نـمـاز تــوأنـد زنـدان‌هـا            و پـایـبــنـد نـگــاهـت دل نـگــهـبـان‌هـا

تو مثل یک نفس تازه حـبس می‌گـشتی            تویی که در نفـست گـم شدند طـوفان‌ها

«چه خلوت خوشی» آرام زیر لب گفتی            و سـجـده کـردی جـای تـمـام انـسـان‌ها

نشد طـلـوع کـنی تا تو را طواف کـنند            تــقــیـّـه‌کـار شـدنـد آفــتــاب‌گــردان‌هــا

تو یوسفی و مجازات یوسـفی این است            چـنـیـن دهـنـد گـواهـی تـمـام قــرآن‌هـا

شد غـزل آغاز در مـدح رحـیم دیگری            هفـتمین بار است مستم از نسیم دیگری

هر كجا او هست آنجا میشود عرش خدا            گوشۀ طور است در سجده كلیم دیگری

با كدامین نام باید نام تو خواند و نوشت            حـضرت باب الحـوائج یا كریم دیگری

نیست غیر از كاظمین ات هیچ جا در عالمین            در كنار هم دو گـنبد در حـریم دیگـری

نیست هرگز بر علی ابن ابی طالب قسم            جز شما هرگز صراط مستـقـیم دیگری

باز هم در میزند این خانه را در باز كن            هم فـقیری هم اسـیری هم یـتـیم دیگری

نیمی از دل گم شده از عمد در صحن رضا            گـم شده در كـاظـمین انگار نیم دیگری

ذرّه‌ای در نزد خورشید درخشان توأیم            تشنه‌ای در حسرت یک جرعه باران توأیم

سالها نان خـورده‌ایم از سفرۀ اولاد تو            روزی ما می‌رسد چون بر سر خوان توأیم

گوشه‌ای از صحن آیینه و یا صحن عتیق            هرکجا هـستـیم گویی کـنج ایوان توأیم

زائـران دخـتـر تـو زائـران فـاطـمه‌اند            تا ابد ممنون این لطف دو چندان توأیم

ما غذای خانه‌هامان هم غذای حضرتی‌ست            درمیان خانه هم در اصل مهمان توأیم

بی‌گمان ایل و تبارت عزّت این کشورند            در حقـیقت اهل جمهـوری ایران توأیم

بچه‌های تو در ایران پادشاهی می‌کنند            حضرت غربت نشین! مدیون احسان توأیم

شش امامی نیستیم و نیستیم اهل وقوف            امر، امر توست آقا، تحت فرمان توأیم

بی‌گمان بی‌حب تو اسلام ابـتر می‌شود            دین هر کس پای خود ما که مسلمان توأیم

ما مسلمان تو؟! نه! از پیر خود آموختیم            پیـش شأنت در مـقام کلب دربان توأیم

قبلۀ ما را کشاندی سوی مشهد، در عوض            بــنــدۀ نـاقـابـل شـاه خــراســان تـوأیـم

عبد صالح بوده‌ای، باب الحوائج بوده‌ای            ما هـم آقـا از مـریدان عـمـوجان توأیم

ای دو صد موسی به طورت مُلتَجی!            آفـتـاب و مه بـه نـورت مُـلـتَجی!

نـالـۀ پـنـهـان تـو، شـمـشـیــر تـو            حـلـقـۀ وصـل خــدا، زنـجـیـر تـو

شــمـعِ خـلـوتـگـاهِ بــزم کـبــریـا!            کــعــبــۀ روح بــلــنــد  انــبـــیــا!

گوهر رخـشانِ شش دریای نـور!            نخل سبز نور بخـش هشت طور!

آسـمـانِ پـنـج خــورشـیـد کـمـال!            هـفـتـمین وجهِ خـدای ذوالـجـلال!
عـرش اجلال و شرف را قـائمه!            حـاصل عـمرت رضا و فـاطـمه!
انــس بـا مـعــبـود، روح نــیّـتـت            حـبـس دشــمـن شـاهـد حــریّـتـت
روح عـرفـان در مـناجـات شبت!            آسـمـان لـبـریـز یـا رب یـا ربت!

ذکـر، مـشـتـاق و دعـا دلــداده‌ات            اشـک تـنـهــایـی گـل سـجــاده‌ات
نام حـق گـل کرده از لب‌هـای تو            گـریه، شـمـع محـفـل شب‌های تو
آیـه‌هـای نــور، مـشـتـاق صـدات            جـانِ شـب بـیـدارهـا بــادا فــدات
قـبـلـۀ دل بـاب حــاجــات هــمــه            نـالـه‌ات صــوت مـنـاجـات هـمـه
حـبـس تـو خـلـوتـگـه دلـدار بـود            سلـسـله خـوشتر ز زلف یـار بود
ای دل مـطــمـوره‌هـا زنــدان تـو            حـلـقـۀ زنـجـیــرهــا گــریـان تـو
حـبس تو از قـلب شب تـاریک‌تر            با خـدا از هـر زمـان نـزدیـک تر
ای هــمــایِ اوفــتـاده از نــفــس!            تـو کـجــا و دامـن تـنـگ قــفـس؟
تـیـره تـر از گــوشــۀ زنـدان تـو            سـیــنـۀ تـاریـک زنــدانـبــان تــو
بـــارهـــا و بــارهـــا و بــارهـــا            دیــده در حـبــس عــدو آزارهـــا
حـیـف، مـولا لحـظـۀ جان دادنت            بـود زنـجـیـر عــدو بـر گـردنـت
لحـظه لحظه می شکـست آئـینه‌ات            وقت رفـتن بود سنگـین سیـنـه‌ات
هـمچـو جـدّت از همه محـروم‌تر            نـیـست زنـدانی ز تو مـظـلـوم‌تـر
زهر، آتش شد، تو را بی تاب کرد            آب کــرد و آب کــرد و آب کـرد
گرچه باید در عزایت خون گریست            گرچه زندانی چو تو مظلوم نیست
اشک ما جاریست عمری از دو عین            بر تو و بر جدِّ مـظـلـومت حسین
جـسـم پـاک تو به دوش چـار تـن            جسم جـدّت ماند بی غـسل و کفـن
پـیـکـر تـو در غـل و زنجــیـرهـا            پـیـکــر او طـعــمـۀ شـمـشـیـرهـا
جسم تو از زهـر دشمن شد کـبود            جـسم او را زخـم روی زخـم بود
زخم ما زخمِ تنِ صد چاک اوست            اشک"میثم" وقف خون پاک اوست

وقت برگشتن دلش را در حریمش جا گذاشت           هرکسی که آمد و در کاظمینش پا گذاشت

او همیشه حاجت هر شیعه‌ای را داده است           هر زمانی دست دنیا کار ما را وا گذاشت

مادر موسی شده محـو فضیلت‌هاش که           نام فرزند خودش را قبل از او موسی گذاشت

آن زمان که حضرت موسی پُر از تشویش بود           با مـدد از نامِ او پا در دل دریـا گذاشت

روزگارش بین زندان‌ها تک و تنها گذشت           چون که شهر او امامش را تک و تنها گذاشت

رفت و بعد رفتنش هم هر نگهبان می‌گریست           از کرامت عطر خود را بین زندان‌ها گذاشت

از ازل مدیـون ذره پروری‌اش مانده‌ایم           مرقد معصومه‌اش را بین شهر ما گذاشت

از نگـاه لطف او بـوده اگر شاعـر شدم           روی لبهایم فقط او شعرهایم را گذاشت

مانـنـد دودمـان صبـوری که داشـتـی            ارثـیـۀ عــتـیـق شـعـوری که داشـتـی

یک عمر با جهالت شب در ستیز بود            در سیـنه‌ات اصالت نوری که داشتی

شیـرازه‌اش به غیر غـم مردمان نبود            دیوان بغـض‌های قـطوری که داشتی

در گوش کافـر و کنج زندان شهید شد            فـریادهای زنـده به گـوری که داشتی

آه ای نسیم خـستۀ فـرسوده بال و پر !           هـمراه غـربتِ به وفـوری که داشـتی

در ذهن عشق، خاطره‌ای جاودانه است            از کوچه‌های خاک عبوری که داشتی

در دو عالم در دلش هرگز نباشد درد و غم            بر درِ این خانه هر کس شد عزیز و محترم

خانه‌ای که حک شد از روز ازل بر سردرَش            ذکر یاموسی بن جعـفر یا امام ذوالکرم

آمدم! چون راه دادی و نمی‌گویی که این            روسفید و روسیاه است و عرب یا که عجم

سفره‌ام برکت گرفت از ریزه نانِ سفره‌ات            کم شده اما نـمی‌دانم چـرا رزق حـرم؟!

در هوای مشهد و قم بارها حس کرده‌ام            فاصله دارم فـقـط با کـاظمینت یک قدم

حضرت باب ٱلحوائج هستی و شد مستجاب            حاجتم یا از تو یا از حضرت صاحب علَم

عاشقِ شش گوشه‌ام! هنگام امضایِ برات            جا نـمانـم از نگـاه تو... نـیـفـتـم از قـلم

بس که خوبی سائلت را پُر توقع کرده‌ای            کم نمی‌خواهم! نخواهد رفت چون دستت به کم